ამბავი დაგვიანებით დაიწყო. მე და ქეთი გოეთეს ინსტიტუტში, რუსუდან პირველის და სალომე ჯაშის ფილმების ჩვენებაზე წავედით. დარბაზში ცხელოდა. იმდენი და ისეთი ხალხი იყო, რომ ერთი ბომბის შემოგდება რამდენიმე წლით უკან დახევდა ქართული სამოქალაქო საზოგადოების ჩამოყალიბების პროცესს. მთავარი ამბავი დაიწყო მაშინ, როდესაც დამთავრდა ფილმი „ლიდერი ყოველთვის მართალია“ (ავტორი: სალომე ჯაში). ფილმი პატრიოტთა ბანაკზე იყო. ყველამ დავინახეთ, როგორ (აღ)ზრდიან პატრიოტებს და ბევრს არ მოეწონა მეთოდი. შუქი აანთეს, უკეთესად დავინახე აღშფოთებული სახეები(თან ფეხზე ვიდექი :ანშლაგისმაილ:). რა გასაკვირია, რომ ჩვენი მოაზროვნეები კრიტიკით შეხვდნენ ბანაკის მეთოდებს. აღმოჩნდა რომ ფილმის და ჩემი პოსტის გმირი, ბანაკის ლიდერი და რომელიღაც სკოლის დირექტორი (სახელი არ მახსოვს), ჩვენებას ესწრებოდა. ფილმში იყო ისეთი კადრები, რომელშიც ეს ქალი მთავარ იდეოლოგად ჩანს. იყო სასაცილო მომენტებიც, რაზეც მეც გულიანად ვიცინე. მოკლედ, დადგა ეს ქალი და მოისმინა რამდენიმე მწვავე კრიტიკული განცხადება. ხმაური რომ ატყდა, ერთ-ერთი სელებრითი (არ ვაქილიკებ, უბრალოდ არ მიყვარს სახელები და გვარები) ადგა და ზუსტად ის თქვა რასაც ვფიქრობდი. მოკლედ, ხალხს ურჩია, ამ ადამიანისკენ არ მიემართათ მთელი ბრაზი, რადგან მხოლოდ ის არაა დამნაშავე. ცოტა დამშვიდდა სიტუაცია და მთავარი, რამაც აღმაშფოთა, ამ ჩემმა გმირმა,ლიდერმა და დირექტორმა თქვა. ესე შორიდან რომ შევხედე ბევრი რამე არ მომეწონა და თითქოს დიქტატორი ვარ, არადა არ ვარ, არადა ესე დავინახე,რამდენი ლაფსუსი ყოფილაო, ისაო და ესაო. სულ დამავიწყდა, როგორ გავბრაზდი ყველა ამ ქალს რომ მიაწყდა, საერთოდ დავიკიდე ის საზიზღრობა, რაც ფილმში ვნახე (მეთოდებს ვგულისხმობ) და გამაბრაზა ამ ქალმა თავისი გაორებით. იმით, რომ შორიდან ნახვით დაინახა რას აკეთებდა და მანამდე არც უფიქრია ამაზე. გამაღიზიანა იმან რომ არც სწამდა იმის, რასაც „პატრიოტებს“ ეუბნებოდა. არადა, იცით, რას უბნებოდა? კი არ ეუბნებოდა, ბოლო ხმაზე ხაოდა, მალე ბანაკს აფხაზეთში გავხსნითო, დავიბრუნებთო. რაღაც წარმოდგენაც გამართა, სადაც ის ვითომ აფხაზეთი იყო და ამბობდა ტექსტს „მე გელოდებით“. დილიდან საღამომდე „ჯოს“-ს აყვირებინებდა მთელ ბანაკს. ამ ყველაფერს მთელი გრძნობით და ვნებით აკეთებდა და ამ დროს, ფილმის შემდეგ ეჭვი შეეპარა თავის „რწმენაში“. აი, ამან გამაბრაზა, ამ ამბივალენტურმა პატრიოტმა.
