მეხსიერება მანებივრებს მოცულობით. ტვინი ძალდაუტანებლად გადასცემს სიგნალს REC-ს და იწერს ყველაზე კარგ წამებს. ყველაზე ხშირად ეს ხდება მონათესავე სულების შეცნობისას, როდესაც ემოციებისგან სხეულის ფორმის შეგრძნებას ვკარგავ და მგონია, გახეთქილი გული მუცლის ღრუს მივსებს. ამ დროს პირის გაღებაც მიჭირს, ბგერებს ვერ ვაკონტროლებ და, თავისთავად, დროსაც ვერაფერს ვუხერხებ, უბრალოდ, ტვინის იმედზე ვარ, რომელიც მონდომებით იწერს მომენტებს.
შენ როდის აჩერებ დროს, clown ?
